दोंगराच्या मुळसांत एक सोबीत तळें आशिल्लें. तळ्याच्या आशिकुशीक खूब झाडां आशिल्लीं. त्या वेगवेगळ्या ल्हान मोट्या झाडांनी, ताचेर फुलिल्ल्या जिनसा कोराच्या फुलांनी तळ्याची सोबीतकाय अदीक वाडताली. पांचव्याचार झाडांच्या मदींच, निळसार तळ्याच्या उदकांत, तरातराच्या फुलांच्या परमळान मन भुलावणो देखावो दिसतालो. गिमाळ्यांत तळ्यांतलें उदक थोडें कमी जातालें, पूण तळें केन्नाच सुकनाशिल्लें.

रानांतलीं सगळीं जनावरा त्याच तळ्याचें उदक पिवन आपली तान भागयतालीं. फाटलीं कितलिशींच वर्सां त्या तळ्यांत एक बक्यांचीं जोडी रावताली. सुखांत जावं दुख्खांत एकामेकाक तीं पावतालीं. सदांच खोशी आसतालीं दुख्खांत लेगीत हांसतालीं.

नशिबांत भुरग्यांचें सूख नाशिल्ल्यान मनांतल्यान दुख्खी आसतालीं. पूण एकामेकाक दोश केन्नाच दिना आशिल्लीं. अशेंतरेन मजेन ती आपलो संवसार जगतालीं.

गर्मी सोंपून पावसाळ्याक सुरवात जाल्ली, पावसाच्या दिसांनी तळें उदकान पुराय भरिल्लें आनी एक दीस कासवांचे एक जोडपें त्या तळ्यांत रावपाक आयलें. उक्त्या काळजाच्या बक्यांनी जोडप्याक तळ्यांत येवकार दिलो.

आपलेपण दाखोवन मोग उक्तायलो आनी चारूय जाणां त्या तळ्यांत सांगातान रावूंक लागलीं. दीस सरले, म्हयनें सरले. कासवागेर चली भुरगे जालें. ताचे खोशयेक शिममेर उरली ना. बोक्यांचेंय बी मन धादोसलें.

चारूय जाणानी मेळून चली भुरग्याक वाडयलें, ल्हानाचें व्हड करून बरेच कितें शिकयलें. मोग आनी मायपासाचें जगणें ताका दाखयलें, बर्‍या संस्काराचें बीं ताच्या काळजांत रुजयलें.

घराबे दोन आसूनय घर एकूच आशिल्लें. जात वेगळी आसूनय एकचारान रावतालीं. अशी ही ल्हानशी काणी कासव आनी बक्यांची. करीन तितलीच तोडी तोखणाय मोन्या मनाची. सगळ्यांनीच देख घेवंची तळ्यांतल्या त्या जोडप्यांची.

By Avinash Kunkolkar