आज आमची अवतिकाय बेबद्याभशेन जाल्या, जाच्यान सकाळ, दनपार, सांज, रात म्हणनाका साॅऱ्याचो घोंट घेतलेबगर रांवंकच जायना.

वयल्या परिच्छेदात साॅऱ्याचे सुवातेर ” फेसबुक ” हें उतर आनीं घोंट घेवपाचे सुवातेर ” फेसबुक पळवपा चाळपा वा वाचले बगर ” हीं उतरां घालून वाचात, म्हणटकच हांव तुमकां कितें सांगूं सोदतां, हें तुमच्या लक्षांत येतलें.

खरें म्हळ्यार, हें सगळें तुमकां सांगपाची गरजच ना. कारण तुमीं सगळेजाण सुज्ञ आसात आनीं ” सुज्ञांस अधिक सांगणें न लागे ” अशी एक म्हण सुद्धां आसा.

तर जालें कितें, काल पयल्या परिच्छेदात म्हणलां त्या प्रमाण हांवें फेसबुक उगडलो ना, हांव उगडूं गेलों, तर उगडलो ना. तांत्रिक अडचण दाखंवंक लागलो. हांव चितूं पडलों. एक म्हयनो जालो. नवो मोबाईल घेतिल्लो तेन्ना फेसबुक अकाऊंट पोरन्या मोबायलावेल्यान नव्या मोबायलाचेर तांत्रिक नदरेन शिस्तबद्ध बिराड बदलतात तसो बदली केल्लो. हें आनीं मदिंकच अकस्मात लाॅग ऑन कर म्हणून सांगता, पुण लाॅग ऑन जायना. हांव चिंतें पडलों. हें आनीं कितें लचाण शें. फेसबुक रुसून फुगून बशिल्लो.

रातचें जेवण जातकच परत परत हांव पासवर्ड घालून लाॅग ऑन करपाचो प्रयत्न करूं लागलों. कसोच जायना. म्हणटकच ” तू नहीं और सही ” हे म्हणीप्रमाण हांव आमचें आदलें व्यसन व्हाॅट्स् ऍप कडेन वळलों. तर कोणालोतरी स्टेटस दिश्टी पडलो. पळयल्यार फेसबुक आनीं इन्स्टाग्राम बंद पडला. म्हाका जिवाक सुशेग दिसलो. आतां केन्नातरी सुरू जातलोच. चल म्हज्या वांगडा सगळेच समदुःखी आसात तर म्हणून हांव खोशी जालों.

फेसबुकावयली तान व्हाॅट्स् ऍपाचेर भागयली. हरशीं सदां फेसबुका लागून न्हिदूं उशीर जातालो. काल बेगीन न्हिदलों. सकाळीं पावणे संक उठलो. अर्दवरान नेट चालू केलें. फेसबुक तपासलो. फेसबुकाक अजून जाग येंव नाशिल्ली. मनांत म्हळें आसूं. अकस्मात घरांतली लायट गेली जाल्यार आमीं म्हणटात वायर बी शाॅर्ट जाली आसतली. मागिर आमीं भायर लोकांल्या घरांकडेन पळयतात. तांचीबी लायट ना ती पळवन आमकां जिवाक बरें दिसता. म्हणजे हांव एकटोच त्रासांत ना बाकीचे सगळेच आसात. तशीच गजाल जाल्ली.

सहज म्हणून सुमार धा वरांचेर मातसो मेकळो आशिल्लो तेन्ना फेसबुक उगडलो. ते बरोबर पांच सेकंद लाॅग ऑन आयलें आनीं आपुणशींच फेसबुक अकाऊंट उगडो जालो. रातभर नाशिल्ली लायट अकस्मात सकाळीं येतकच जिवाक धादोस जाता, ताचेपरस चड बरें दिसलें.

काल रातींसावन रुसून फुगून बशिल्लो फेसबुक एकदा़ंचो उलंवंक हासूं लागलो.

तात्पर्य, आमीं एकटेच त्रासां आसत जाल्यार आमकां त्रास जातात. पुण सगळेच जेन्ना त्रासांत आसात म्हणपाचें दिसता, तेन्ना ते त्रास मागिर त्रास उरनात.

By Ranjan Naik