ल्हान वयांतूच जिणेंत
आयलो दुखाचो पूर
बापूय गेलो संवसार सोडून
भरून आयलें उर

आज्या, मामाकडेन रावून
शिकप पुराय केलें
मैल- मैल अनवाणी चलून
गिन्यानी ते जाले

लग्नांतलेगीत हट्टाक लागून
मागलें ‘सुती कापड’
चरख्याचें म्हत्व कळिल्लें
तांणी केलो वापर

पेवून वच्चें शाळेक
मधूर तांची वाणी
गरिबीतल्यान साकारली
मनिसपणाची निशाणी

लोकसेवे खातीर
राजकारणांत घेतलो वांटो
विंगड पदां भुशयलीं
मनान सदांच तरनाटो

बायलांचो केलो मान
देशाची ‘ ती ‘ शान
कन्डक्टर लेगीत जाली ती
शास्त्रीच्या कार्यकाळान

सादेपणाची जीण
जपलो आत्मसंम्मान
घरमंत्री जाले तेन्ना
लाठी ना उदकाचें संधान !

रेलमंत्री जाले तेन्ना
वावर केलो निस्वार्थीपणान
अपघात जातच राजनामो दिवन
राखलो तांणी मान

गरिबांचो केलो मोग
जाले जरीं प्रधानमंत्री
चलून वताले घरा

वाट नासली जरी सारकी
पुताच्या शिक्षणीक अर्जाचेर
‘सरकारी अधिकारी’ बरोवपी

सादेपणान आपूण जियेवन
उंचेले विचार केळोवपी
पाकिस्तानाक शिकयली बुद्द
‘ जय जवान जय किसान ‘

सैनिकांक दित तेंको
देशावांगडा उपास केलो तेमान
हरित – क्रांत रुजयली
सूख नंदलें शेतकामत्यांत

शिमेचेर जवांनांक करून बळिश्ट
धीर दिलो खिणा – खिणांत
मरण आयलें ताशकंदांत
आसली तांची शांतीची मोख

संपत्ती तांणी जोडू नासून
वेवहार केलो चोख
तांचो उगडास काडटनां

दोळे येतात भरून
अोक्तुब्राचे दोन तारकेचो तांचो
जल्माचो उगडास करून

साबार फावटी गेले बंदखणीत
सत्याग्रह करतना
‘ भारत रत्न ‘ दिलो मरणोपरांत
सन्मान काळजांत बाळगितनां.

By Manoj N. Kamat