आकांताच्या वेळार
अचकीत काळजांतल्यान ‘
आवयस ‘ असो आवाज येता
ती ‘ आवय ‘

वेदनेचे चादर पेलून
भुरग्या आपल्या पोटांत
णव मयने सांबाळटा
ती ‘ आवय ‘

आवय आपल्या भुरग्याक
जल्म दीवन ह्या संवसारांत हाडटा,
ताका ल्हानातलो व्हड करूंक
कश्टाच्या दोंगराक माथे मारता,

भुरग्याक आपल्या घेडोवपा खातीर,
पावोवपा खातीरा ताका
दोंगर तर्वताचे उंचायेर…
पूण उंचायेर पावले उपरांत
भुरगो आपलो शेणिल्याची
कागाळ करिनास्तना
मनांतल्या मनांत दुख्ख परगटायता
ती ‘ आवय ‘

दीस रात कश्ट करून,
जिविताचें रान करून,
भुरग्याक व्हड शिक्षण दीवन
व्हड मनीस करता
ती ‘ आवय ‘.

ज्या भुरग्यांक समजली
आवयची माया कितें आसता…

तें भुरगें आज संवसारातचें
सगलें सूख प्राप्त करून
यसाचे पांवडे चडटा,
पूण जे समजूंक शकले नां
तें मात आजूनय रडटा.

देवाक तर कोणेंच पळोवक ना.
पूण देव आसा असो विस्वास आसा
आनी हेच सत्य ह्या संवसाराचें,
ह्या संवसारांत ‘ आवय ‘ हेंच खरें रूप देवाचें.

आवय आसा म्हणून
आमी आसा ह्य संवसारात
नातर आमी खंय आसता
खरें तर आवयचे वेंगेंतूच
भुरग्याचो सर्ग आसता…

By Avinash Kunkolkar