Ranjan Naik
सकाळीं कार्यावळींत सरान वा टीचरीन बरोवन दिल्लें आनीं तोंडपाठ केल्लें भाशण ठोकप !
मागिरि डबो घेवन ” शिक्षक दिनाला मदत करा “
अशें आड्डत डब्यांतल्या नाण्यांचो खळखळ आवाज करीत रस्त्यावेल्यान गांवांत पयशे मागत भोंवप !
कोण पांच, कोण धा पयशे घालताले !
ते पयशे मागिर तालुका शिक्षणाधिकारी कार्यालयांत धाडटाले !
गोंय पांवड्यार ज्या तालुका शिक्षणाधिकारी कार्यालयांत चड दुडू एखटांय जाताले, त्या भुरग्यांनीं रस्त्यार भोवन पुंजायल्ल्या पयशां खातीर शिक्षणाधिका-याक भौमान मेळटालो !
आज सुद्धां शिक्षक दिनाचे बारीक स्टिकर येतात !
भुरग्यांनीं पांच रुपया आनीं शिक्षकानीं धा रुपया, पन्नास रुपया दिवपाची सूचना येता !
खरें सांगपाचें जाल्यार आज खंयच्याय शिक्षकाक, निदान गोंयच्या शिक्षकांक तरी, या पैशांची आवश्यकता ना, अशें म्हळ्यार शिक्षकांचेर अन्याय जावचो ना !
कारण आदल्या काळांत ” भिक मागायला लाज वाटते, तर हो मास्तर ” अशी एक म्हण प्रचलित आशिल्ली !
आज ती परिस्थिती ना !
म्हणटकच हे पयशे आमीं कित्याक एकठांय करतात ? हें म्हज्या सारक्या सामान्य शिक्षकाक अजून मेरेन समजूं शकलें ना !
By Ranjan Naik
Manoj Kamat
