प्रशस्त इस्पितळाभायर
बाजार भरला
बाजारांत पसरेच पसरे
मांडार मांड
घाऊक आनी किरकोळ!
मास्क, सेनिटायझर, हातमोजे,
पी पी ई, योगासनांची पुस्तकां,
अर्द-एक लिटर उदकाच्यो बाटल्यो,
थर्मास फ्लास्क, रित्यो बाटल्यो,
व्हील चेअरां, दोडपाच्यो खाटी, रेमडेसिव्हर,
फळां, शेंदऱ्यो, फुलांचे हार,
तुळशी माळो, चंदन, उजवाती, ‘धूप’
मड्यांच्या ताळवेर घालपाचें लोणी, गांवठी तूप,
धवी एलिफात, बुडकुले, लाकडां, शेणी,
बांबूच्यो रेडिमेड ल्हान मोट्यो निसणी,
पेट्रोल-डिजल वाडटा तश्यो
दर दिसा दर बदलपी
वेगवेगळ्यो एम्ब्युलंसी,
प्राणवायेचे सिलींडर,
आर्त किंळच्यांच्यो सिडी,
पन्नास-शंबर मिलीलीटरांच्यो
ल्हान सानश्यो दुकांच्यो बाटल्यो,
अस्थी भरून दवरपाक पारदर्शी विद्र….
इकराव्या दिसा करपाक घर पवित्र
पंचगव्य, गंगाजल आनी गोमूत्र…!
‘बाब रे, कमी कांय जावंचें ना?’
“वाटपण नाका, हे घाऊक दर
आमकां तशें व्हडलें कांय सुटना,
त्या भायर राजाक ‘कमिशन’ दिवंचें लागता,
तेजेय म्हणोन पोट भरोकूंच जाये न्हू!”
‘दी तर, आनीक कितें करतलो?’
बुडकुलो घेतना-‘चील बी पडोंकना मरे हेका?’
“बाबा, पळोवन व्हर!
हांगां नशिबाकूच चिली पडल्यांत!”
दोळ्यांतल्यान गळपी दुकां
मास्कार येवन थांबलीं-विरगळ्ळी!
‘एक सेनिटायझर दी’
सामान एंब्युलंसींत घालून
हातांक सेनिटायझ करीत तो गेलो!
एक ‘बाजार’ उलगलो!

By Prakash Naik