म्हजी एक शाळा आसली…!
ल्हानशी, भुरग्यायेदी
निरागस, निर्विकार!
शाळेक चार वणटी आसल्यो
चिऱ्या मातयेच्यो…
जाति – धर्माच्यो नासल्यो!
वयर पांखें आसलें
पांख्यांपोंदां कणके वांशे,
वांशे – दोन जातिंच्या खांब्यावयले आडें आसलें…
आयच्या सारके बरर्ड्योवंक नासले
शाळेक जनेलां आसलीं…
भितल्ल्यान भायलें आनी
भायल्यान भितल्लें दिसपासारकीं, पारदर्शी !
आयच्या सारकीं
भितल्ल्यानूच भायर पळोवपा सारकीं,
नदरेची धार मुडांवपी नासलीं
शाळेंत एक मेज आसलें
मेजार हजेरीपट आसलो
हजेरीपटांत दर एकल्याचें नांव, आडनांवा सयत आसलें
आडनांवावेल्यान जात वळखुपाक कळं नासलें
पालक शिकूंक नासले
शाळा प्रार्थना गायताली
तुही राम है तूं रहीम है
तूं करीम क्रुष्ण खुदा हुआ….’
प्रतिज्ञा : ओठांतली आनी पोटांतली
चिमटी चिमटी वाट्टाली
देवळांत पंचखाद्य वाटची तशी…
वसंतपुजेक दोण्यांनी उसळ वाटची तशी…
प्रतिज्ञा ओठांतली :
‘भारत माझा देश आहे
सारे भारतीय माझे देशबांधव आहेत…’
ती आयचे सारकी नासली!
प्रतिज्ञा पोटांतली : ‘माझा मतदारसंघ माझा देश आहे
मला मत देणारे सारे मतदार माझे बांधव आहेत
मला मत न देणारे माझे गुलाम आहेत!’
शाळेच्या चारूय वणटीचेर बरयल्लें
पुर्व, पश्चिम, दक्षिण, उत्तर
आपूण करीन… ती पुर्व
आपूण सांगीन… ती पश्चिम
वावझड मारता… ती दक्षिण
आनी उत्तरेक खिळ्याक लावन हुमकळायल्लें
गांधीजीचें पायणेंल
पायणेंलांत सामकें सकयल बरयिल्लें
‘सत्यमेव जयते!’
वारें येता तशें धोलतालें पायणेंल
आनी धोलतालें ‘सत्यमेव जयते’

By Prakash Naik