इश्टांनों, भुरगेपणांत खूपश्यो अंधश्रद्धेच्यो गजाली आशिल्ल्यो. खास करून शारांपरस गांवांतले लोक अंधश्रद्धा व्हड प्रमाणांत मानताले पाळटाले.

कांय जाण मानताले, कांय जाण भिवून तर कांय जाण विखाची परिक्षा कित्या पळवया अशें चितून मानताले पाळटाले.

भुरगेपणांत म्हणपा फाटलें कारण म्हळ्यार तेन्ना भुरग्यांची संख्या तीन चार पांच स सात आठ णव धा सुद्धां आसताली. मनशांत, समाजांत सुदारणा जाली सुशिक्षितपणा वाडीक लागलो आनीं ही संख्या धांचे वेल्यान तीन दोन एकाचेर येवन थामली. हें तुमकां वेगळें सांगपा नाका.

भुरगेपणांत दोन गजाली पळयल्यो. आयकल्ल्यो गजाली न्हीं. जल्मा येतकच तेन्ना कांय जाण भुरग्याचें जातक म्हणून पळयताले. आवय बापायक भुरग्याक वायट म्हणून पुरोहित त्या भुरग्याक आवय बापायपासून पयस करपाचो सल्लो दितालो.

हाचे फाटलें कारण म्हळ्यार, आवय बापायची नदर भुरग्याचेर पडत जाल्यार एक तर भुरग्याच्या नाजाल्यार आवय बापायच्या जीवाक भंय आसतालो. उपाय नासून, काळजाचेर फातर दवरून, विखाची परिक्षा कित्या पळवप अशें चितून वा दोळ्यांपासून पयस आसूं, पुण बरो करून आसूं, अशें म्हणत बापूय ताका कायमचो पयस व्हरून पावपाची वेवस्था करताले.

आदलीं आनीं उपरान्त जल्मल्ल्या भुरग्यांक लागून आवय बापायचें दुख हळूहळू उणें जायत वतालें. दुसरे वटेन त्या भुरगें नाशिल्ल्या सोयऱ्यांक भुरगो मेळटालो. आनीं उपरान्त तांगेर भुरगीं बी जल्मतालीं !

हे अंधश्रद्धेच्यो दोन घडणूको हांवें पळयल्यो. त्या दोनूय चले भुरग्यांक खंय व्हरून पावयले. तें सुद्धां हांव जाणां. दोगांकय आवाय बापायचें वा आवय बापायक भुरग्याचें तोण पळोंवंक मेळूंना.

दुसरे अंधश्रद्धेचें उदाहरण म्हळ्यार, तीन चल्यांचे फाटीर चली जल्मल्यार ताका तिकळें म्हण्टाले. लग्न जातकच तें एकतर घोवाचें घर वा आवय बापायचें घर काबार करता म्हणटाले. सोयरिक जावपाकय कांय प्रमाणात अडचणी येताल्यो.

हे अंधश्रद्धेच्यो दोन गजाली हांव जाणां. एक चलयेच्या लग्ना उपरान्त घोवाल्या घराक त्रास जालो ना, पुण आवय बापायच्या घराक मात खूप मोठें लुकसाण जालें.

दुसऱ्या उदाहरणांत घोवा घरा त्रास जांवूं ना, आवय बापायच्या घराक लुकसाण जांव ना. पुण रावतें घर आसून सुद्धां भाव बिराडा रावले. उपरान्त तें घर कांय मातयेभरवण जालें.

ह्या दोनूय घडणूकांकडेन त्या चलयांचो कांयच संबंद ना अशें आमीं म्हणूं शकतात. ह्यो दोनूय घडणूको तांकां लागून घडूं नात, अशेंय म्हणया. पुण त्या दोनूय कुटुंबांक त्रास भोगचे पडले हें हांवें पळयलां.

हांवें वयर म्हळां त्या प्रमाण भुरग्यांची संख्या एक दोनाचेर आयिल्ले कारणान, शिक्षणाचो प्रसार, सामाजिक सुदारणा ह्या कांय कारणांक लागून असल्यो कांय अंधश्रद्धा उण्यो जायत गेल्यो तर तीन चल्यां फाटल्यान चली जावपाची शक्यताय उरली ना, म्हणटकच असल्या प्रकारांक पूर्णविराम मेळ्ळो अशें म्हणूं येता.

By Ranjan Naik