एक दीस राजू दोनपारच्या वेळार, ताच्या पोरसांत कुदळ घेवन जमीन खणटाना ताच्या आज्यान ताका पळयलो. राजू खणटालो आनी खणिल्ली माती खरें घेवन उस्तितालो. तो कितें तरी सोदतालो हें कळटालें आजो ताका आंगणात रावन पळयतालो. कांय वेळ पळयल्या उपरांन तो ताच्या म्हर्‍यांत आयलो.

“राजूबाबा तूं हांगा पोरसांत दनपारच्या वेळार वतांत कुदळ घेवन कित्याक खणटा? ही माती उस्तून मातयेंत कितें सोदता?? आज्यान विचारले. पूण राजू कांयच उलयलो ना. तो जमीन खणत रावलो. घामान सामको ओलो जाल्लो आनी बरोच थकिल्लोय बी.”

“आरे बाबा कितें जाला तुजें…? हे मातयेंत तूं कितें सोदतां. “आज्यान परतून एक फावट विचारले.

“म्हजे भुरगेपण सोदतां आज्या. “कोपलार आयिल्लो घाम आपल्या आंगठ्यान फाफडून राजून म्हणलें.

“भुरगेपण सोदतां, हांगा मातयेंत… भुरगेपण तर बालवाडींत आसता, शाळेंत आसता, खेळाच्या मैदानार आसता आनी तूं तें खंय सोदता, आनी कोणें सांगला तुका तुजें भुरगेपण शेणलां म्हणून? आज्यान अजापान विचारलें.

“हय आज्या आमचें भुरगेपण शेणलां. आमचें शाळेंतलो मास्तर सांगता आमी आमचें भुरगेपण शणयला खय, ताणें सांगलां, सोदात तुमचें भुरगेपण, उस्तून काडात तुमचें भुरगेपण. देखून हांव उस्तितालों.” राजून म्हणले. तें आयकून आजो कांय वेळ चितुंकूच उरलो. उपरांन ताच्या गिन्यानाची वात पेटली. ताका समजून आयले मास्तरान तशें कित्याक म्हणलें तें.

“हय तुमचे शाळेंतलो मास्तर सारकेंच सांगता, खर्‍यांनीच आतांच्या भुरग्याचें भुरगेपण शेणलां. शेणलां न्हय… शेणयलां, तुमीच शेणयलां तुमचें भुरगेपण मोबायलांत. आयज कालचे भूरगे दीसभर मोबायलांत आसतात.

आरे कितें ते मोबायलांतलें खेळ खेळटा तुमी? कितें मेळतात तुमकां त्या मोबायलांतल्या खेळांत…? तकलेर बेश्टो भार आनी दोळ्यांकूय मार. बुल्लू व्हेल आनी पबजी सारक्या त्या मोबायलांतल्या खेळाक लागून कितल्याशाच भुरग्यांनी आपलो जीव वगडायला हें जाणांत तुमी? खंय गेले तें आदले खेळ, जे खेळ भुरग्यापणाची वळक करून दिताले. खोखो, लंगडी, कबड्डी, कोंयडे बाल आनी गड्यांनी. नांवां तरीं आयकल्यां ह्या खेळांची तुमी ?” आज्यान राजूक आदल्या खेळां विशीं खूब म्हा सांगली. राजूच्या मनांतूय त्या खेळां विशीं उमळशीक जागी जाली.

“आज्या ह्या खेळांचीं नांवां हांवें केन्नाच आयकूंक नासलीं, कशे खेळटाता हे खेळ आज्या? खूब मजा येता आसतली न्हय हे खेळ खेळूंक. म्हाकाय खेळूंक जाय आसले आज्या ते खेळ. म्हाका म्हजें भुरगेपण खेळाच्या मैदानार सारूंक जाय, मोबायला वयल्या खेळांत म्हाका म्हजें भुरगेपण घालवपाचे ना आज्या.”

“जाल्यार समजाय तुज्या वांगडच्या भुरग्यांक, मोबायलाचो उपयोग फाव जाय तेनाच करचो म्हणून, मोबायला वयले खेळ खेळून एक व्हड खेडगडो जायना हें समजाय तांकां.”

“हय आज्या… हांव समजायतलों भुरग्यांक, यत्न करतलों आदले तें सगळे खेळ परत मैदानार हाडपाचो. चलात रे म्हज्या इश्टांनो आदले खेळ आमी खेळुया खोखो, लंगडी, कबड्डी परत मैदानार हाडुया, मोबालांतूच आमी उरले जाल्यार आमचें भुरगेपण शेणटलें, भुरगेपण दी गा देवा मागीर अशें कोण म्हणटले…? अशें म्हणून ताणें आपल्या वांगडच्या भुरग्याक घेवन मैदानार गेलो. आनी आजोय बी गेलो तांचे वांगडा तांकां ते आदले खेळ शिकोवपाक.

By Avinash Kunkolkar