काल पयर आमी
तिस्कार रावून
एकमेकांची काडली कुतां…
ते आमीच आसले!
तांणीं आमच्या ताळ्यांत
ओतलो सोमरसाचो थेंबों
भर रस्त्यार
आनी
आमी एकमेकांची खोमसां पिंसडून
उगत्या देहासयत
गाठलें आपापलें घर…
ते आमीच आसले!
आतांय आमी जमतात
एका भर तिठ्यार
भर संवसार पाडव्याक
देवळांत भटान
वर्सफळ वाचचें तशें
वाचपाक पुस्तकां!
वाचनाच्या निमतान
आमीच आमकां
बदनाम, बदफैली करून घेतात
ते आमीच!
आतां सोमरस घेनात
भर तिठ्यार
पूण चडटा जातिची नशा!
ही नशा चडोवपाकूय
तेच येतात एक दोन
आमकां शाबासकी दिवपाक!
तुमी गाळयारे न्हय
तुमी जातियवादी न्हय
त्यो गाळी न्हय
ते भाशेंतले अळंकार
तेच दितात आमकां
प्रशस्तीपत्रकां!
निमतान तेच सोडयतात
आमची अचळय
असुदाय
साळसुदपणान काश्टी
आनी तेच चडयतात
तीच काश्टी
आमच्या माथ्याक
फेटो म्हणून सांगत!
आनी…
आमी ती
अपुरबायेन चडोवन घेतात!
आतांय
आमी येतात घरा
उगत्या देहासयत!
आमी तशेच आसात!!
आमकां तेच सांगतात
तुमी गोरे जाल्यात
आमीच तर सांगतात
तांचेर विस्वास
मात्तूय दवरू नाकात
सांगतलो कोण तांकां
ही गोरी न्हय गा कात
उजळ्ळा आमचें आंग !
सूज आनी फूग
हांतलो फरक
आमकां आजुनूय कसो समजना?

By Prakash Naik