ती रात दिवाळेची आशिल्ली.   सगलें शार दिव्यांच्या उजवाडान लखलखताले.   शारांतल्या प्रतेक घरांत वेगवेगळ्या तराचे दिवें पेटिल्लें दिसतालें.   विजेचें दिवें, पणट्यो, मेणवाती. अशे जायत्या तराचे दिवें… पूण त्या गरीबाचे खोपीत भन्नाट काळोख आशिल्लो. खोपीत ती तिगांच जाणा.   आवय, बापूय आनी तांची धा वर्साची धूव सुधा.  

आवय आनी बापूय भितर काम करतालीं आनी सुधा खोपिच्या दारांत हुबर्‍यार बसून रडतालें.   ते इतलें रडिल्लें की ताच्या दुकांनी ताच्या भोवतडची जागा वली जाल्ली. दोळ्यांनी दुकां दाटून राविल्ली देखून सामकारचे द्रुर्श स्पश्ट दिसना आशिल्लें.   ताचे दाटिल्लें नदरेंतल्यान ताका ताच्या सामकार एक द्रुर्श दिसलें. आपल्या मुखार कोण तरी जाण्टे बाबा उबो आसल्याचे ताच्या लक्षात आयलें. ते उठून त्या जाणट्या बाबा सरी गेलें आना म्हणलें… ” कोण तुमी?? आनी ह्या काळखांत आमचें खोपींत…? कितें काम आसलें बाबा? सांगात बाबा आमी तुमची कितें सेवा करूक शकता?” बाबान कांयच उलवक ना.

सुधाय बी ताचेकडेन पळयत रावले आनी खिणांतूच… ” पाया पडटा बाबा” अशे म्हणून सुधान बाबाच्या पायार घालून घेतलें. ” उठ बाय आनी पयली ती दुकां पूस” बाबान ताच्या दोनूय हाताक दरून ताका उठयत म्हणलें आनी स्वताहून ताची दुकां पुसली.

” गरिबाची दुकां पुसपी कोण तुमी बाबा? आनी आयज आमगेर येवपाचे कारण…” ताणे हुदके दियत विचारलें. ” तुमचो काळोख पैस करूक आयला बाय” बाबान शांतीकायेन म्हणलें. ” कसो पैयस करतलें तुमी आमचो काळोख बाबा? “ताणें निरशेवन बाबाक विचारलें. ” काळोख पैस करपाचें खूब उपाय आसा बाय, मना-काळजात पेटिल्ली पवित्र जोत संवसाराक पळजळीत करता.  

पूण तू रडपाक कारण कितें?? ” ” पळयात नी बाबा, आयज दिवाळेची पयलीच रात.   शारात सळ्याक उजवाड आनी आमच्या ह्या ल्हानशा घरांत काळोख,   दिवें पेटोवपाक आमचेकडेन तेल ना. अशे सांगतानाच ते रडूक लागलें. ताच्या दोळ्यातली दुकां सकयल उदकान भरिल्ल्या आयदनात पडली , बाबान मायेन ताका आपलें वेगेत घेयत म्हणेलें.

” कांय हरकत ना बाय, तुजी दुकां त्या उदकान भरसली आतां त्याच उदकान पेट्टलें दिवें “… बाबाची उतरा आयकून सुधा अजापलें आनी अजापीत जावन ताच्या तोडातल्यान उतरा भायर सरलीं. ” कितें…!! उदकान दिवें पेट्टलें??   हांव समजूक ना बाबा. ” ” हय बाय हांड त्यो पणट्यो आनी घाल ते उदक ज्या उतकान तुजी दुकां भरसल्या आनी पेटय तुज्या खोशयेचें दिवें. ”

बाबाची ती चमत्कारी उतरा आयकून सुधान आनीक वेळ काडलो नां फटाफट पणट्यानी उदक गालून पणट्यो पेटयलें, खिणातूच सगल्याक उजवांड पातळलो ते पळोवन सुधा खूब खोश जालें खोशेच्या भारात ते बाबाक लेगीत विसरलें आनी धांवतच भितर वचून आपल्या आवय-बापाय भायर घेवन आयले.

“पळयात आई आमच्याय घरात दिवें पेटलें! बाबा आमचेय घर पळजळीत जालें.  हो त्या बाबाचो चमत्कार आई उदकान दिवें पेटयलें.”

“सुधाचे खोशयेक शिम-मेर उरूक नाशिल्ली , खोशयेच्या भारान सामकार बाबा ना हें सुध्दा ताका दिसनाशिल्ले. आवय-बापायची नदर त्या जाणट्या बाबाक सोदताली तांकांय बी थंय बाबा दिसनाशिल्लो. कित्याक तर तो अद्रुश जाल्लो.

“पूण बाय तूं म्हणतालें न्हय गो कोण तरी बाबा आयिल्ले म्हूण? खय आसात तर बाबा…? आवयची उतरा आयकून सुधा भानार आयलें आनी बाबा बाबा म्हणून बाबाक सोदूंक लागले . ” बाबा आशिल्ले आई , हांगाच तर आशिल्लो. खय गेलें कांय? आई खर्‍यानीच बाबा आयिल्ले हागा.  

हांव खरेच सागता आई. ” हां आतां समजलें म्हाका! ते बाबा दुसरे कोण न्हय शिरडीचे साईबाबा जावक जाय…. कितलें अभागी गो तूं बाय.   श्री स्वामी सर्मथ साईबाबाक सोडून आई बाबाक व्हरूक आयलें? अशे करून तुवें तुजें भाग्य अरध्यार सोडलें” ” ना आई हांवें म्हजें भाग्य अरध्यार सोडूक नां.   उलट हांवें म्हजें भाग्य तिगोवन दवरलें.   

कित्याक तर…. शिरडींत साईबाबा आनी घरात आईबाबा हें दोनूय म्हज्या खातीर समान आसा. जें आपल्या आवय-बापायक देवा परस चड मानता आयज तांकांच खरो मान आसा…” ” हय गो बाय, खरें तुजें.   धन्य तूं बाय म्हजें…! आनी धन्य तुजी साई भक्ती…!

By Avinash Kunkolkar