इश्टांनों, आमच्या भोंवतणीं तरेतरेचे स्वभाव आनीं संवंयींचे लोक असतात, आमच्या संपर्कात येतात आनीं येत आसतात.

आपल्या वेगळ्या आनीं कांयश्या विचित्र स्वभावाक लागून ते आमच्या लक्षांत उरतात.

म्हज्या भुरगेपणांत तरनाटेपणांत सुद्धां हांव ताका पळयतालों. तो बरेपैकीं शाॅवेल ऑपरेटर आशिल्लो, पुण उपरान्त साॅऱ्याचें वेसन लागलें आनीं मागिर तुमकां सांगपाची गरज ना.

वळखिच्यां कडच्यान च्या भाजी पाव सिगरेट घेवपा म्हणून पयशे मागून साॅराॅ पितालो.

एक दिस म्हजेकडेन पयशे मागले. हांवें विचारलें, कित्याक जाय ? तर म्हणूं लागलो, शिगार घेवपाक. हांवें म्हळें, यो. हांव घेवन दितां शिगाराचें पाकीट. ताका राग आयलो, तूं आतां दांगांनीं वाडला आसत रे, ल्हान आसतना आईफाटल्यान भोंवतना सावन वळखतां तुका.

शिगार घेनासतना हो साॅराॅ पितलो आनीं लंवंडून वाहनाक आपटल्यार म्हाका पाप लागतलें अशें मनांत म्हळें आनीं ताका हांवें पयशे दिले ना.

पांच दिसांनीं तो मेलो म्हणपाचें हांवें आयकलें ! खूपच वायट दिसलें. काळजां चर्र जालें. मसणींत ताचे यादीक साॅऱ्या बाटली दितलो म्हळ्यार मसंडींत साॅराॅ बंद केला म्हणपाचें कळ्ळें. म्हणटकच येता त्या लोकांक पिंवंक सोडा बाटलेची एक कास धाडून दिवन हांवें मनाचें समादान करून घेतलें.

गांवांत आनीं एक मनीस आशिल्लो. वाटेर केन्नाय मेळूं, सकाळ, दनपार, सांज, रात वा मदल्या वेळा, तो एकच प्रस्न विचारतालो, ” जेवलो ? “

आनीं एकटो आशिल्लो, रस्त्यावेल्यान चलतना ताच्या म्हऱ्यांत वचून दोग जाणांनीं आपसांत उलवप, जाणां ? आज मरे घरा वतना हेच वाटेर म्हजें एक रुपयाचें नाणें सांडलें. बस्स, इतलेंच आपसांत म्हणून कडे सरपाचें. तो मागिर तेन्नासावन वाटेर परत परत यो वच करून दोनीं वटेन एक रुपयाचें नाणें सोदत रावतालो. कारण तेन्ना एक रुपयाक खूप वालोर आसतालो. तेन्ना एक रुपयाक शंभर बांगडे सुद्धां मेळटाले, हाचेर तुमकां लक्षांत येतलें !

आनीं एकटो आशिल्लो. तो शेल्डें हांगां कपड्यां गिरणींत कामा आशिल्लो. ताची रातची पाळी बारा वा एक वरांचेर सपताली. पावस गिम आसूं, थंयसावन काळखांतल्यान तो सायकलींन येतालो.

आमच्या जुवारी न्हंयच्या पूला वयल्यान रातचे येवपाक लोक भिताले. कारण काळखांत लोकां थंय अपघातान, जीव दिवन आनीं बुडून मरण आयिल्ले मनशांच्या भूतांचो भंय दिसतालो. पुण हो मात रातचे एक देड वराचेर पूला पोंदा देवन न्हंयचेर पाॅट रिकामे करून घरा येतालो !

आनीं एकटो आशिल्लो. तो सदां रातचो चलत वा सायकल घेवन पासय आनीं थिएटरां सिनेमा पळंवंक वतालो. डोअर कीपर ताचे इश्ट आशिल्ले. म्हणटकच आमीं कोणीं एकटोच रातचो सिनेमा पळंवंक गेलो जाल्यार भिवपाची गरज नाशिल्ली. तो मनीस शंभर टक्के घरा येतना वांगडा मेळटालोच !

दुसरे दिसा सिनेमा बदलपाचो आशिल्लो म्हणून असोच एकदां हांव रातचो सायकल घेवन सिनेमा पळंवंक गेलों. पुण ते राती तो वचूं नाशिल्लो.

म्हणटकच म्हाका एकटोच काळखांतल्यान घरा येवचें पडलें. कारण तेन्ना रस्त्यावेल्या दिव्यांची शाश्वती नासताली. शिवाय बाजार ते आमचें घर, हातूं मदीं कांय जागे रातचे भूताटकीचे जागे म्हणून लोकांनीं मार्क केल्ले.

रातचो एकटो येतना थंय पावतकच वगीच आंग जड जातालें, शिरशिरतालें, हात पांय मुयेताले. पावसांत आनीं एखादो कसलोय आवाज आयलो जाल्यार आनीं विचारनाकात !

पुण वयर सांगिल्ले दोगूय जाणांचेर हे गजालींचो कसलोच परिणाम नासतालो. आमीं म्हणटाले, उलट तांकां भूतां भितात !

By Ranjan Naik