Prakash Naik
कालची ती चिऱ्यांची खण
एक फोण
एक कोंण
आतां ती गजाल आतीक जाल्या !
उदक खोदूळ जालां
त्या उदकांत हांव न्हाला
तूं न्हाला, तो न्हाला,
आनीक कोण कोण न्हाला…
पवित्र जाला !
उदक रेबकोंण जालां
रेब्यांत रेडोय न्हाला
धुकरूय न्हाला
आनी किडोय न्हाला !
कोंण गटारगंगा जाल्या
पयरच्या परस काल
कालच्या परस आयज
आनी आयच्या परस फाल्यां…
एकदम एकीचकडेन
गर्दी आनी गर्मी वाडल्या !
सगलें उदक
एकीकडेन येवन साचलां
एक बेबूक जिवाच्या आकांतान
पूण भंयाविरयत
रेड्यार उडून बसलां !
तो धुकर—
माड्डीत उदकावयली साय
आपली सुवात देगेरूच
आरक्षीत करीत
खोदूळ उदकाचो वास
रेब्याची घाण…
आहा…. तो आनंदी जाला !
आतां सगल्यांकूच सवंय जाल्या!
चिखलांतल्या साळकाक
आडसाठ्या रेडकाक
निक्तेच पांय फुटिल्ल्या बेबकाक
आनी मेंगें जाल्ल्या
उदकाचे सायेवयल्या मुसकाक!
By Prakash Naik
Manoj Kamat
