उजवाडलें!
हरशीं जाल्यार तशेंच पडून रावूं येतालें. राती जेवंक नाशिल्ल्यान पोटाक खूब भूक लागिल्ली. जेवंक म्हूण कोणाचोय सांगात जाय न्हय? ह्या दिसानीं घरांत तर ती सामकी एकटी. चडूच बेजार येता तिका. तिचो घोवूय घरा ना. कामा निमतान तो मुंबई गेल्यार आयज पांचवो दीस. फुडले धा दीस मेरेन तो येवंचो ना. आयलोय जाल्यार कितें जावपाचें आसा? बरेंच जाल्यार सांगतलो, ह्या दिसानीं कामांचो व्याप वाडला. थोडें काम उरलां तें सोंपयतां आनी रोखडोच येतां.’ ताचे खातीर जी गजाल रोखडी’ ते गजालीक कितलो उशीर जायत हाचो नेम ना. केन्ना-केन्नांय सकाळचीं दोन वरां वाजिल्लीं आसतात. ती मगीर कूस परतीत हांतुरणार तळमळटा.

अचकीत तिची नदर घडयाळार गेली. साडे-सात वरां जाल्लीं. ’इत्लो वेळ करतली तरी कितें? ह्या दिसानीं वेळ सामको सुस्तावला.’ अशें म्हणत तिणें सारण हातांत धरली. सगळें घर झाडलें. जमीन पुसून निवळ केली. घरांत वावराडी दवरपा इतली तांक, तांकां आसली. पूण तिचो रिकामी वेळ कसो वतलो? ह्याच खातीर वावराडेचो विशय तिणें फाफडून उडयल्लो.

नांय जाल्यार त्यो वावराड्योय म्हूण मोट्योच आसतात. ज्या घरांत त्यो वावर करतात त्या घरांत तांकां मालकिणीचो सदांच दुस्वास जाता. फाटल्या वर्साक हिणेंय एकटेक दवरुन घेतिल्ली. सामकी कामचोर. कपडे धुयतना हिचे कपडे, आसा तशेच बुचकळावन दोरयेर घालताली. हिच्या घोवाचे मात अपुरबायेन धुयताली. बोल्सानीं हात घालून आरतून-परतून निवळ करताली. ’पाड पडूं.

नाकाच ही वावराडी.’ म्हूण कामाची काडिल्ली. तेन्नाच्यान घरांतलो सगळो वावर हीच करता. त्या निमतान तिचो वेळूय बरो वता.
घराची साफ-सफाय जाली. आतां कितें? परत तोच प्रस्न सामकार उबो! तिणें टी-व्ही चालू केली. रिमोट घेवन चॅनलां बदलीत रावली. एकूय कार्यावळ पळोवपाची नासली. ’हरशींय म्हूण कितें येता हे टी-व्हीर? बरोच जाल्यार हाचो घोव ताका आनी ताची बायल हाका घेवन भोंवता. लग्न जाल्ल्याचें आंकवारपणार जाल्लें भुरगें. चडूच जाल्यार नवेंच लग्न जावन मेल्लो घोव कांय तेंपान परतो येता!’ तिणें टी-व्ही बंद केली.

ट्रींग…ट्रींग! फोन वाजलो.

-हॅलो!

-कशें आसा? इतल्या तेंपान म्हजी याद जाली?

-वेळ खंय मेळटा तर म्हाका?

-म्हणचे? म्हज्या घोवाचो वसो तुकाय लागला कितें गो?

-ती गजाल सोड. हांव तुका एक खोशेची खबर सांगूंक सोदतां.

-मागीर वेळ कित्याक?

-हांवें लग्न करपाचें येवजिलां?

-लग्न? जावं सायबा. तूं लग्नूच जावंचें ना म्हणटलें न्ही गो? हें अचकीत कशें येवजलें तुका?

-चलो एकदम बरो. मायेस्त. गुणेस्त.

-चलो कितें करता?

-सोफ्ट्वेअर इंजिनीयर.

-मागीर केन्ना थारायलां?

-आगो मात्सो थार धर. त्या पयलीं आमी एकमेकाक पळोवपाचें उरलां.

-म्हणचे? तुंवें आजून ताका पळोवंक ना? आनी लग्न जावंक फुडें सरलां?

-आमची वळख फेसबुकांतल्यान जाल्या. फोनारूय आमी उलयतात. ह्या दिसानीं मेळपाचें थारायलां. तूं येतलें मुगो म्हजे बरोबर?

-फेसबूक? तूं सारकें आसा मुगो? वळख-पाळख नासतना इतलें व्ह्ड पावल घालूंक फुडें सरलां?

-त्याच खातीर तर तुका आपयता न्हय हांव? येतलें मुगो?

-तूं म्हज्या लग्नाक कितलें आयिल्ल्लें?

-पूण हांव तुमगेर मागीर आयिल्लें. तुजो घोव खंय घरा आसलो? ना म्हूण तुंवें ताचो फोटो लेगीत दाखोवंख ना.

-ताका नोकरे निमतान फुरसत खंय मेळटा? आतांय जाल्यार पंधरा दिसां खातीर भायर गेल्लो आसा.

-हे…म्हाका म्हज्या इश्टाचो फोन येता. हांव मागीर फोन करतां तुका.

-तूं केन्नाच सुदारचें ना. फेसबुकार म्हूण कोणूय मोगान पडटा?

हिणें फोन दवरलो.

आळशी पावलानीं रात देंवून आयली. हिका कसोच दोळो लागना जालो.कितें करूं कितें नाका म्हणटा तेन्नाच तिका फेस्बुकाची याद जाली. घरांत इंन्टरनेट आसा. ताची गरज मात हिका केन्नाच जाणवली ना. ’पळोवंया तरी!’तिणें इंन्टरनेटाचो संपर्क जोडलो. फेसबूक उघडलो. आपलो एकांउंट तयार केलो. पांच-धा मिनटानीं एक रिक्वेस्ट आयलो. हय-ना करत तिणें तो स्विकारलो. आपली खरी वळख लिपोवन हिणें एका नव्या संवसारांत पावल घालें. रातचीं बारा वाजलीं. हिचे दोळे जड जाले. हरशीं हिका न्हीद पडनासली. आयज मात वेळ सारपाची संद मेळिल्ली. पूण दोळ्यांक दुस्वास जालो. दुस-या दिसा परत मेळपाचें थारलें.
उजवाडलें!

हिका आतां फक्त एकूच हुस्को. इंन्टरनेट चॅटींग. कितलेशाच लोकांक हिणें इश्ट-मित्रां जोडून घेतलीं. वेळ बरो वचुंक लागलो.
दनपारच्या वेळार तिचे इश्टिणीचो फोन आयलो.

-फाल्यां येता मुगो? तो म्हाका भेटूंक येवपाचो आसा.

-पूण म्हजो घोव फाल्यां घरा पावता.

-कितल्यांक येतलो तुजो घोव

-तांतूंत अडचण कसली? आमी पांच वरांचेर हॉटेल ब्लॉसमांत मेळपाचें थारायलां.

-पूण हॉटेलांत कित्याक?

-ओगीच खबर गांवार पडिल्ली नाका.

तिचें मत हिकाय पटलें. दुस-या दिसा पांव वरांचेर मेळपाचें उतर दिवन हिणें फोन दवरलो.
उजवाडलें!

हिणें परत फेसबूक उघडलो. बरोच वेळ चेटींग केलें. वेळूय बरो गेलो. दनपारचें जेवण घेवन ती मात्शी आड पडली. साडे-तिनाक जाग आयली. तिणें कपडे बदल्ले. होटेल ब्लॉसमाचे दिकेन वाट धरली.

तिची इश्टीण आनी ती एकाच बरोबर थंय पावलीं.

मिस्टर महेश्वर खंयच्या रूमांत रावल्यात?मिसेर्स महेश्वर? तुमच्या येण्यांची खबर सांगल्या आमकां. एक मिनट…रूम नंबर ११३. फर्स्ट फ़्लोर.

म्हायती प्रमाण दोगांय पयले माळयेर गेलीं.
दाराची बेल वाजयली. ताणें दार उगतें.
आपले इश्टिणी वांगडा लग्न जावंक फुडें सरिल्ल्या मनशाक पळोवन ती घुंवळ येवन पडली.
दुस-या दिसा ही वखिला म्ह-यांत बसून आसली. तिका घटस्फोट घेवपाचो आसलो.

By Guadalupe Dias