Uday Mhambro
हांव दुसरेंत वा तिसरेंत बी आसत तेन्ना. सादारण णव ते धा वर्सांचो.पणजे मुष्टिफंड संस्थेच्या श्री महालक्ष्मी विद्यालयांत शिकतालो. महालक्ष्मी देवळाकडेच भोब्याल्या घरांत म्हजो मामा रावतालो. अपरी ते चौथीमेरेन हांव मामागेर रावून शिकलो. सात आठ वर्सांची पिराय ती. रात जातकूच आईची, बाबाची, भावंडांची याद येताली.
त्या काळार भाऊबीज घराघरांनी जाताली पुण रक्षाबंधनाचे फॅड आयचे सारके नासले. पॊस्टान राखी धाडप कोण करीनासले. सिनेमातली रक्षाबंधनां पळोवन ल्हवू ल्हवू पणजे मडगांव सारक्या शारांनी रक्षाबंधनाचे वारें व्हावूंक लागिल्ले. त्या वर्सा मामाल्या भुरग्यांनी मामाकडे हट्ट करून राखी हाडून आपल्या भावांक बांदली. पूण म्हजेखातीर एक राखी हाडपाचे तांका सुचलें ना. म्हाका खूप वायट दिसलें. म्हजी भयण वळवय. वळवयच्यान राखी बांदपाक सात वर्सांची भयण पणजे येवप शक्यूच नासले. म्हाका पोटांतल्यान भयणीची याद आयली.
म्हजो मामा भोब्याल्या घरांत भाड्याक रावतालो. मामाल्या घरादेगेक म्हजो शाळेंतलो वर्गमित्र संजू प्रियोळकार रावतालो. शाळा सुट्टकूच हांव चडसो संजूगेरुच आसतालो. संजूची आई म्हाका जीव करताली. तिकाय तिगूय चलेच. संदिप, संजू आनी धाकटो समीर. तीं साखरदांड्याल्या घराच्या माळयेर रावताली.
आनी माळयेर वता त्या इश्कादी पोंदा ल्हानशे कुडींत गुडेमामाची भयण रावताली. गुडेमामा हॉटेल मांडवीची गाडी चलयतालो. तो अदींमदीं तिची वासपूस करतालो. गुडेमामाची भयण त्या तेंपार सादारण पन्नास ते साठ वर्सां पिरायेची. तिका गुडेमामा सोडून आनी कोण नासलो. एकटीच रावताली. ती गोयड्यो, कपडे माक्नार शिवून पोट भरताली. स्वाभिमानी आनी कश्टी बायल.
हांव संजूल्या इश्कादीर बसून रडटना तिणे ज्युस्त म्हाका पळयलो. म्हाका म्हर्यान घेवन तिणे कित्याक रडटा ताची चवकशी केली. सगळ्यो भयणी आपल्या भावांक राखी बांदता. पुण म्हजी भयण वळवय आसलेल्यान म्हज्या हाताक राखी ना हें कळटकूच म्हज्या फाटीर हात दवरून अपुरबाय केली. आनी म्हणपाक लागली,” राव, हांव बांदता तुका राखी. आयच्यान हांव तुजी भयण आनी तूं म्हजो भाव”. णव वर्साच्या भावाक साठ वर्सांची भयण गावली.
गुडेमामाची भयण नीट वचून शिंवपाच्या माक्नार बसली. कपड्यांचे रंगीबेरंगी तिरांटे शिंवून तिणे नकसुदशी राखी तयार केली आनी म्हाका पाटार बसोवन म्हज्या हाताक बांदली. कुरकुटांतल्या करंडातलो गोडाचो कुडको म्हजे जीबेर दवरलो. त्या गोडाची रुच अजून म्हज्या जीबेर घोळटा.
म्हजी हि भयण काळजाच्या कुरकुटांत जल्मभर घर करुन बसल्या. अंदू खुब वर्सांनी हांव महालक्ष्मी देवळांत सप्ताच्या निमतान मध्यानरात जायसर उल्लो. रातीच्या काळखांत ल्हवू म्हजे वांगडच्या लोकांक कडसावन हांव साखरदांड्याल्या घराकडे गेलो. साखरदांड्याले घर आसा थंयच आसा. संजू रावतालो ती माळी आनी वयर वचपाची इश्काद तश्याक तशी आसा. पुण पन्नास वर्सांआदीं गुडेमामाचे भयणीन म्हज्या हाताक बांदिल्ली तिराट्यांची राखी मात म्हजे जीणेंत आयज भांगरा परस अदीक मोलादीक जाल्या.
By Uday Mhambro
Manoj Kamat
