देवान मनशाक रचून
ह्या संवसारांत धाडला.
ताका मनशाचो मान दिवन
मनीपणांत हांडला.

ताचेर विस्वास दवरून
ताका विस्वासी रावला.
पूण मनीस आपले
मनीसपण विसरून
दुडवाच्या फाटल्यान धांवला.

आयज-काल मनीस आपलें
मनीसपण विसरत चल्ला.

कांय जाणानी तर आपलें
मनीसपण असुरां कडेन
घाणाक दवरलां.( रिणाक दवरलां )

थोड्यांनी आपलें मनीसपण
कोयरा वांगडा भायर उडयलां
आनी थोड्यांनी ताका
पांच दिसाचो गणपती समजून
उदकांत बुडयलां.

अस्तुरेचेर अन्याय, अत्याचार करून,
तिचे आब्रु कडेन खेळून,
तिका लासून मारप हें मनीसपण…?

चोरी, फटिंगपणा करून,
दुसर्‍याक नागोवन आपलें भरप हें मनीसपण…?
घुवरी वगताचो व्यपार करप,
नशा करून दुसर्‍यांक सतावप,
सोरो पियेवन आपल्या बायल भुरग्यांक मारप.
हें मनीसपण…?

मनीसपण कितें आसता
हें मनशान समजुपाची गरज आसा.
मनशांत मनीसपण आसप
कितलें गरजेचें हें समजपाची गरज आसा.

मनशांतल्या मनीसपणाची
मनशान स्वताच राखण करप
हें गरजेचें आसा.

देवान प्रत्येक मनशाच्या काळजांत
मनीपणाची एक वात पेटयिल्ली आसा
ती वात केन्ना पालवंक दिवची न्हय.

तिका संस्काराचे तेल घालून
ती वात काळजांत सदाच पेटवन दवरप
हेंच मनशांतले मनीसपण.

मनीसपण कितें आसता
हे कोणाक सांगतलो कोण?
पावलाक ऐक मनीस मेळटा.
पूण, सोदल्यार पासून मेळना मनीसपण.

By Avinash Kunkolkar