Manoj Kamat
जळटनां
पळय नासली
तिचें ध्येय उजवाड दिवपाचें
काळखाकडेन झुजपाचें
रातभर
ती जाणां आसली
काळखाचेर ती केन्नाच
जैत जोडूंक शकना म्हूण
तेलाचो एक एक थेंबो
वाडयतालो
वातीची आत्मशक्त
जशें कुडींत व्हांवपी रगत
आत्म्याक दितालें बळ
धग लागतालो
चटको बसतालो
वेदनांची काजळी
दुखाचे सायेक दसून
वळवळायताली नरक यातनेन
वातीक ताची तमा नासली
ती आत्मसमर्पण करीत
पेट्टाली जोतिर्गमय जावन
तेल सोंपत येतकच
वात भगभगली
जळ्ळी होमखण कशी
पुरायपणान
आनी पालवली
तांबडी गुंज जावन
निमणी कीट सोंपून
गोबोर तितलो उरलो
तेलाच्या रांपान माखून
धुवरेलो सगळो वाठार
स्वास – उस्वासांतल्यान
वातीचें अस्तित्व जागयत
उगडास उरले कांय खीण
परतून याद येतकच
वात काळजांत पेटली
बिण्ण काळखांत उजवाडून.
By Manoj N. Kamat
