पावसाळी कवनां
आपल्याच पावसांत भिजता पावस सुर्या वतांत सुकता पावस भुयेंत भितर जिरता पावस कुपां जावन जट्टा पावस….. पावस पडून भरलें तळें फुल्ला सोबीत सांळका कळें उकतें करून तुजे दोळें सैमाचें हें…
आपल्याच पावसांत भिजता पावस सुर्या वतांत सुकता पावस भुयेंत भितर जिरता पावस कुपां जावन जट्टा पावस….. पावस पडून भरलें तळें फुल्ला सोबीत सांळका कळें उकतें करून तुजे दोळें सैमाचें हें…
श्रावण सरी घसघसतना मन नितळ जायत गेलें रानां वनां पांचवीं चार सैमा कुसव्यांत सपन व्हिलें घडघडटालीं काळशीं कुपां मृदंगाचे वाजयत आलाप झडटाले अळंग पावसा थेंबे नाद – ब्रह्माचो करीत मिलाफ…
तेऱ्या पानार नाचतात थेंबे एकवट्टात मदेकाक दाखयत पारदर्शक पडबींब गोठेवन म्हाका ल्हानग्या संवसारांत हागां नटल्यांत सुर्य किरणां पान यौवनांत आनी पडबींब तुजें सपनांत शेणोवन म्हाका वेगळे नदरेचें उगडीत दार चकचकपी…
रंग तुजे फांकताले मळबाचेर हांव सपनेतालों भुरगेपण उमेद तुजी विरगळटाली म्हजे भितर विलूदी फुला फुलार जडटालो मोग लजताल्यो पाकळ्यो तुज्या स्पर्शान व्हांवतालो तो तुज्या म्होवा देठान थरथरपी ओठान तूं पितारतालो…
पावसान झोडपून काडटकच मानशेचे घान्डे उगडटाले पावशी उदकान मिस्तुराद न्हंय मिरयत गांवान रिगताली शेतांनी शेतकारांच्या काळजानीं पनेळ घेवन भोवंडी मारतना पावस पिरपिरतालो पोंदा दाट चिखल निराशेचो उदकावयर तरंगताली आस सपनां…
कुपां घेतात रुपां मळबांतले तरंग मनांत फुलतात रंग भुरगेपणांतले उडटात उंच मळबांत काणयो घडटात जिणेच्यो पुराय जावंक नाशिल्ल्यो पावस मदीच खेळटा आपालिपा माकडाच्या लग्नांतलो वतांतलो आनी हीच आक्रताय मळबांत रूप…
एका वर्सान आयज पावस आयला म्हज्यांतलो सगळो मळ आयज व्हांवून वतलो हांव नितळ – निवळ जातलों हांवें चड विचारांचो भार म्हज्या हड्ड्यार घेतिल्लो ह्या पेचाच्या पोंदा हांव चिड्डूंक लागिल्लों विचार…
पावस घसघसतालो नाच्च जातालो रोयणींक येताली जाग मातयेच्या गर्भांतल्यान अळमीं काडटालीं माग कळे जल्मताले बोंगे जाताले हळूच आनी सत्री जावचे आदींच नाच्च जाताले मनशाचे जागेन दोळे पारखीताले नदरो तरशेताल्यो सोरपाची…
जिणेंत सोबोवन जालींसंवसाराचीं घेणीं – देणींपोटा भूक कळचे कळूनशेतकाराचे आमी रिणी वर्सुयभर कश्ट – कामघामा न्हंयो व्हांवतनाएक एक थेंबो दाटूनदाणो पिकाक फुटतना जूं खांद्यार, स्रद्दा मनांतबैलां जोडी आमुडटनामुंगरून पांय, विसरून…
हिं काळी कुपां पळय कशीं मळबांत एकवटल्यात कोण म्हणटात काळखी कुपां मांडल्यात तर कोण म्हणटा आयज मळब दाटलां पावसाचीच सुलूस ही केन्ना कोसळत सांगू नजो ! ते चार वण्टीं भितरले…